Pasaport

İnsanoğlunun lanetiymiş düşünmek…

Bunu gün geçtikçe, yaşanılanların üzerine yenileri, yaşayanların yerine yenileri geldikçe, daha içten, daha acı verici bir şekilde bir kez daha şahit oluyorum. Sayın yargıç ben bu kez davacı olmak istiyorum. Davam, tek çabam belli. Benim adımı bilen herkes bu uğurda arkamda bıraktığım şeyleri benden daha iyi söyleyebilecek kadar hakim bu duruma. Bense düşünmeye devam ediyorum. Lanetim, servetim, varım ve yoğum tüm sahip olduğum; yalnızlığım, eşim, dostum, kamberim, kasvetim, geçmişim ve geleceğim. Bunların hepsi benim, bunlar benim düşüncelerim. Düşünüyorum öyleyse varım. Cogito ergo sum. Bedenim burada. Evet. Herkesin gördüğü, herkesin bakıp da tanıdığını sandığı, o en akıllı; sana inanan, mutsuzluğu için mutluluktan vazgeçmiş, kalbi eksik ve bir o kadar da ölü; fazla düşünmekten kafayı kırmış bir meczubum ben. Endişelenme, adını unutacak kadar kafayı kırmadım henüz. Her gün bilmediğim yollardayım. En çıkmazında bile bu dertlerin, adını bilmediğim yerlere yine, yeni sokaklar yapıyorum. Çıkmaz dedikleri büyük bir yalan. Yürüdüğüm tüm yollar sana çıkıyor. Tabelalara adını yazıyorum sonra. Ayaklarım istemeden yön değiştiriyor. Yeni çıkmazlar keşfediyorum. Düşünemediğim tek bir an, adını yazmadığım sokak tabelası kalmadı bu şehirde. Bütün yollar sana çıkarken nasıl olur da o menekşe kokan boynunda nefes alamıyorum? Aklım almıyor. Topladım yokluğunda ortalıktan yalanlarımı sırtladım giderken çantama. Sıktım kemerimi bir diş daha. Eğer ki dönersen bir gün diye atıyorum fazlalıkları boşluğa. Seni daha uzun süre kucaklayabileyim diye döndüğünde. Anımsıyorum, öpüşlerinin tenimi yakışını; anımsıyorum, bitmesin gecelerimiz diye yalvarışlarımı. Oysa daha yanındayken kaybetmişim seni. Daha o zaman bilememişim sevmeyi. Dokunmayı becerebilmişim sadece. Onu da giderken, kalbini söküp ayaklarım altında çiğnerken hissettirebilmişim sadece. Şimdiyse pişmanım deyip buna inanmanı istiyorum senden. Ne komik değil mi? İlk

pasaport fotoğrafın gibi…